ανταπόκριση από τα δρώμενα στην πλατεία Φλέμινγκ [11/6]

με την ολοκλήρωση των διαφόρων δρώμενων που έγιναν στην πλατεία Φλέμινγκ το Σαββάτο της 11ης Ιούνη παραθέτουμε εδώ ορισμένα – για την ώρα – στιγμιότυπα καθώς και το κείμενο που μοιράζονταν:

Ζωντανεύουμε τις γειτονιές μας

Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας

Τσιμέντο, μαζικά, τυποποιημένα κτίρια φτιαγμένα με φτηνά και κακής ποιότητας υλικά, ασφυκτική δόμηση, ελάχιστο έως ανύπαρκτο πράσινο, λιγοστοί ελεύθεροι χώροι: τα σύγχρονα αστικά κέντρα δομήθηκαν κατά τέτοιον τρόπο ώστε να εξυπηρετούν το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης. Ένα μοντέλο που στο κέντρο του δεν έχει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, αλλά την παραγωγή κέρδους από τους πολλούς για τους λίγους. Οι πολεοδομικές διευθετήσεις που γίνονταν ανά δεκαετία αποτύπωναν όλο και πιο ξεκάθαρα τον ταξικό συσχετισμό αλλά και την ανάγκη να διαχωριστούν οι πατρίκιοι από τους πληβείους.

Στα μητροπολιτικά κέντρα του καπιταλισμού ο διαχωρισμός αυτός είναι κάθετος: υποβαθμισμένες περιοχές-γκέτο για τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους, αναβαθμισμένα προάστια-φρούρια για τους πλούσιους, δύο παράλληλοι κόσμοι που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, περιφερειακοί δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας για ανθρώπους και εμπορεύματα. Η Αθήνα, βέβαια, δεν είναι Λος Άντζελες, αλλά επιμέρους στοιχεία αυτού του εφιαλτικού σκηνικού μπορεί κανείς πια να εντοπίσει και στην όλο και πιο αφιλόξενη πρωτεύουσα.

Σε μια περίοδο βαθύτατης συστημικής κρίσης σαν τη σημερινή, όπου η απληστία των κυρίαρχων στέλνει όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στον πάτο, όπου η ανεργία και η εξαθλίωση χτυπούν την πόρτα ανυποψίαστων μέχρι πρότινος πολιτών, όπου λεηλατείται ό,τι είχε κατακτηθεί στο βιοτικό επίπεδο και στο πεδίο των δικαιωμάτων τις προηγούμενες δεκαετίες, η εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής μας είναι η «λύση» που έχουν προκρίνει.

Έτσι, τομείς που εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες ιδιωτικοποιούνται (ΔΕΚΟ), κοινωνικά αγαθά (όπως η υγεία) εκχωρούνται προς κερδοσκοπική εκμετάλλευση, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται, οι ελεύθεροι χώροι γίνονται πεδίο χρηματικής συναλλαγής όπου η τιμή καθορίζει και τη χρήση τους. Το Ελληνικό δεν μπορεί να γίνει πνεύμονας πρασίνου και πάρκο ελεύθερης πρόσβασης, αναψυχής και άθλησης για τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου. Πρέπει να γίνει μια τεράστια επιχείρηση, μια «τεχνητή πόλη» πολλαπλών χρήσεων, όλων βέβαια επί πληρωμή. Το Δημοτικό Αλσος Ηλιούπολης δεν μπορεί να ανήκει στους κατοίκους της, δεν μπορεί να αποτελεί χώρο ελεύθερης συνεύρεσης των ανθρώπων της γειτονιάς. Πρέπει να γίνει παράδεισος κερδοφορίας για κάποιον ιδιώτη. Κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, πελάτες του…

Περιφράξεις στους δημόσιους χώρους, κάγκελα, τσιμέντο και κατανάλωση με το ζόρι στοιχειώνουν την καθημερινότητα. Σου λένε πού θα πας τη βόλτα σου, μέχρι πού επιτρέπεται να περπατήσεις, πού θα παίξεις μπάλα, πώς θα διασκεδάσεις, και όλα αυτά βέβαια με το αντίστοιχο αντίτιμο. Αν δεν έχεις να το καταβάλεις, πρέπει να κλειστείς σπίτι σου, στην ατομικότητά σου. Δεν χωράς στο κυρίαρχο μοντέλο της επί πληρωμή διασκέδασης / ψυχαγωγίας. Αν δεν είσαι πελάτης / καταναλωτής, δεν υπάρχεις! Η κατάληψη των πλατειών και των πάρκων από τραπεζοκαθίσματα των παρακείμενων καφέ, μπαρ ή φαγάδικων συνεχώς αυξάνεται και περιορίζει τους χώρους που μας ανήκουν. Όλοι μας θα πάμε κάποια στιγμή στα μπαρ και στα καφέ, στον κινηματογράφο ή στο θέατρο, αλλά παραμένει ζωτικό ζήτημα για εμάς να ορίζουμε το πού και πώς θα βρισκόμαστε με όσους μοιραζόμαστε τα ίδια καθημερινά προβλήματα πέρα από την επίπλαστη σχέση μαγαζάτορα / πελάτη. Μια κάλπικη και κενή περιεχομένου σχέση η οποία περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της κερδοφορίας και του συμφέροντος.

Η ασφυκτική αστυνόμευση των γειτονιών μας έχει γίνει κι αυτή απαραίτητο συστατικό της καθημερινότητας. Κάμερες, σεκιουριτάδες, ομάδες ΔΙΑΣ και άλλα όργανα της «τάξης» παρουσιάζονται σαν μια αναγκαία και δυναμική παροχή ασφάλειας στους κατοίκους. Στην πραγματικότητα, είναι ένα σαφές μήνυμα ελέγχου και παρακολούθησης της ζωής και των δραστηριοτήτων μας. Λειτουργεί «προληπτικά», όταν δεν λειτουργεί κατασταλτικά. Έτσι κι αλλιώς, ένα σύστημα που πυροδοτεί την οργή και την αγανάκτηση, ένα σύστημα που αδυνατεί να πείσει για τη χρησιμότητα της ύπαρξής του, ένα σύστημα που θα βγάζει όλο και περισσότερους στους δρόμους και στις πλατείες χρειάζεται και την «πρόληψη» και την καταστολή. Γι’ αυτό και τα αναβαθμίζει διαρκώς.

Η επανοικειοποίηση των δημόσιων και όλων των χώρων που ανήκουν στο λαό (πλατείες, πάρκα και ακτές) ενάντια στη μετατροπή τους σε εμπόρευμα που η αξία του μετριέται με το κέρδος που μπορεί να επιφέρει γίνεται επιτακτική όσο ποτέ. Η πραγματική αξία των χώρων αυτών βρίσκεται στη ζωή που τους δίνουν οι κάτοικοι, οι γείτονες, όλοι όσοι βρίσκονται κάθε μέρα εκεί. Με τις σχέσεις που αναπτύσσουν, τόσο μεταξύ τους όσο και με το περιβάλλον, με τους κοινούς προβληματισμούς τους και τα κοινά ενδιαφέροντα τους, με τις ιδέες τους, την άθληση και την καλλιτεχνική έκφραση, οι πλατείες αποκτούν ξανά τη χαμένη τους υπόσταση μέσα στην πόλη, μέσα στην καθημερινότητά μας.

Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι οι ελεύθεροι χώροι όχι μόνο πρέπει να παραμείνουν ανοιχτοί και ελεύθεροι, αλλά και να αξιοποιούνται με πολιτιστικές δραστηριότητες, ανοιχτές συνελεύσεις κατοίκων και συλλογικοτήτων, με άλλα λόγια να αποτελούν τόπους διακίνησης ιδεών και δράσεων από όλους, ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, χώρας προέλευσης και ηλικίας. Να βρεθούμε στις πλατείες και να ανταλλάξουμε απόψεις για τα κοινά μας προβλήματα, για την επίθεση που δεχόμαστε στη ζωή μας, για το πώς θα την αποκρούσουμε, πώς θα αντισταθούμε. Να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας μακριά από τον καταιγισμό της κατανάλωσης, με ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Φιλοδοξούμε η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης, που μετράει ήδη μερικούς μήνες ζωής και στη λειτουργία της οποίας σας καλούμε όλους να συμμετέχετε ενεργά, να αποτελέσει ένα τέτοιο πεδίο γόνιμης συνεύρεσης και κοινής δράσης.

11 Ιούνη 2011,

Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης

askilioupolis.espivblogs.net -ask_ilioupolis@espiv.net

επόμενη συνέλευση:
Κυριακή 12 Ιούνη, 5μ.μ. στο Δημοτικό Άλσος Δ. Κιντής