Σήμερα, Παρασκευή 25 Μαρτίου, η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης προχώρησε σε μία σειρά παρεμβάσεων στην παρέλαση που έλαβε χώρα στην Ηλιούπολη. Από νωρίς αναρτήθηκαν πανό στην Κεντρική Πλατεία και έξω από το θερινό σινεμά Μελίνα Μερκούρη (για τις σχεδιαζόμενες επενδύσεις στο Ελληνικό και για τη συνολική επίθεση που δεχόμαστε, αντίστοιχα, και για τις αντιστάσεις που καλούμαστε να αναπτύσσουμε) και μοιράζονταν κείμενα (βλ. παρακάτω). Με την έναρξη της παρέλασης, συγκροτήθηκε μπλοκ και πραγματοποιήθηκε πορεία από κοινού με την Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Ηλιούπολης με κύρια αιχμή τις επιχειρούμενες συγχωνεύσεις σχολείων και γενικότερα το «νέο σχολείο».
ακολουθεί το κύριο κείμενο που μοιράζονταν:
απέναντι στην πολυμέτωπη επίθεση που δεχόμαστε
από κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ και κεφάλαιο…
Σήμερα, ημέρα που έχει οριστεί να γιορτάζεται η επανάσταση του ’21, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ξεκινήσει το νέο γύρο της ληστρικής της επίθεσης στο λαό και τους εργαζόμενους. Όπως πριν από 200 χρόνια οι πολιτικοί τους πρόγονοι υπέγραφαν δάνεια-δεσμά στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, ξεπουλούσαν τις εθνικές γαίες και αγόραζαν φρεγάτες που ποτέ δεν παρέλαβαν, έτσι και σήμερα, με τη λήξη της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. ξεκινά μία ακόμα φάση από το πρωτόγνωρο ξεκλήρισμα δικαιωμάτων και κατακτήσεων, το ξεπούλημα δημόσιας γης και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Έτσι, την ώρα που θα ακούγονται οι διθύραμβοι περί ανεξαρτησίας και του νοήματος αυτής στο σήμερα, θα υποδουλωνόμαστε ακόμα περισσότερο στα συμφέροντα των τραπεζών.
Όλα αυτά τα χρόνια, στον αντίποδα των κρατικών ελλειμμάτων, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο δημιούργησε ένα τεράστιο πλεόνασμα κερδών. Για να συνεχιστεί αυτή η τεράστια κερδοφορία πρέπει ο εργαζόμενος να γίνει ακόμα πιο «φτηνός» και οι παροχές που δικαιούται να εξανεμιστούν. Στο όνομα των απαιτήσεων των αγορών, των εντολών της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα αναγγελθούν και άλλα πακέτα μέτρων: Κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, υπονόμευση και άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο, μεγάλες περικοπές και ανατροπές σε υγεία-περίθαλψη-παιδεία, πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και εκποίησης δημόσιας ακίνητης περιουσίας, περιουσίας που ανήκει σε όλους μας.
Στο μέτωπο της παιδείας, οι συγχωνεύσεις που ανακοινώθηκαν – σε πρώτη φάση – βάζουν τα θεμέλια του «νέου σχολείου» της κυρίας Διαμαντοπούλου, ενός σχολείου που έρχεται από το παρελθόν, από την εποχή των παππούδων μας, και που θα επιτείνει παρά θα διορθώσει τα ήδη υπαρκτά προβλήματα στο χώρο της εκπαίδευσης. Στοιβάζουν τα παιδιά σε 30άρια τμήματα και φτιάχνουν τεράστια σχολεία-γκέτο. Αυτό μπορεί να είναι αντιπαιδαγωγικό και αντιεκπαιδευτικό, αλλά είναι οικονομικά αποδοτικό για ένα κράτος που αποσύρεται από οτιδήποτε θυμίζει κοινωνική παροχή, πετώντας το μπαλάκι, μέσω του «Καλλικράτη»: Στους ήδη υπερχρεωμένους δήμους, που θα πρέπει να αυξήσουν τους δημοτικούς φόρους για να αντεπεξέλθουν στα νέα «βάρη» που φορτώθηκαν. Στα σχολεία, που θα πρέπει να βρουν επιχειρήσεις-«χορηγούς» για να καλύψουν τις ανάγκες τους και να αξιολογηθούν θετικά από το υπουργείο, αλλιώς θα κλείσουν. Στους γονείς, που ήδη πληρώνουν για τη συντήρηση των σχολικών κτηρίων, τη θέρμανση, τις φωτοτυπίες, συχνά για βιβλία που δεν δίνονται, για τη μετάβαση των παιδιών προς και από τα σχολεία (και βέβαια για την παραπαιδεία, που έχει καταλήξει να θεωρείται απαραίτητο συμπλήρωμα της λεγόμενης δωρεάν παιδείας). Εξωθούν τα παιδιά των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων, των ανέργων (σε μια εποχή που η ανεργία χτυπά την πόρτα όλων μας) να εγκαταλείψουν το σχολείο, αφού δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στα κόστη του «νέου σχολείου». Ανοίγουν την πόρτα των απολύσεων στο δημόσιο τομέα, αφού πολλοί εκπαιδευτικοί πλέον «περισσεύουν». Συνολικά, από το «νέο σχολείο» περισσεύουν μαθητές, περισσεύουν εκπαιδευτικοί, περισσεύουν γνωστικά αντικείμενα και ουσιαστικά μαθησιακά εργαλεία. Το «νέο σχολείο» είναι ένα ακόμα πιο ταξικό σχολείο, μια μηχανή παραγωγής των αυριανών ημιάνεργων και των ημιαπασχολήσιμων (με την ανεργία των νέων να φτάνει στο 30%), ανθρώπων χωρίς δικαιώματα και χωρίς φωνή.
Στο μέτωπο της υγείας, περικόπτουν κι άλλο τα κονδύλια προς τα νοσοκομεία, συγχωνεύουν μονάδες, καταργούν άλλες, μειώνουν τα κρεβάτια, θεσπίζουν εισιτήριο σήμερα 5 (αύριο 10 και 20) ευρώ, πληρωμή των εξετάσεων, ληστεύουν τα ασφαλιστικά ταμεία αφαιρώντας τους πόρους ή βάζοντάς τα να τζογάρουν στις φούσκες του χρηματιστηρίου τα αποθεματικά τους – κι ύστερα λένε ότι τα ρίχνουν έξω οι ασφαλισμένοι! Η υγεία που χτίζουν με το πολυνομοσχέδιο κοιτάζει τον ασθενή στην τσέπη: αν αυτή είναι γεμάτη, του ανοίγει την πόρτα…
Οι συγκοινωνίες, μία ακόμη κοινωνική ανάγκη, ακριβαίνουν κατά 40% σε μια εποχή που οι μισθοί και οι συντάξεις πηγαίνουν από μείωση σε μείωση. Την ίδια στιγμή, γραμμές και δρομολόγια καταργούνται, μισθοί και δικαιώματα των εργαζομένων στα ΜΜΜ περικόπτονται, στην προοπτική της ιδιωτικοποίησης. Κι ενώ το κίνημα των επιβατών που δεν πληρώνουν εισιτήριο, απαιτώντας δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες, διευρύνεται, συναντώντας και τους αγώνες των εργαζομένων σε αυτές, το κράτος επιδίδεται στο μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει καλά: στην υπονόμευση και τη συκοφάντηση των κινητοποιήσεων, στην προσπάθεια να στρέψει ένα κομμάτι του λαού ενάντια σε ένα άλλο. Όμως τα ελλείμματα στις δημόσιες συγκοινωνίες δεν οφείλονται ούτε στους μισθούς των εργαζομένων τους ούτε στους επιβάτες που σήμερα δεν πληρώνουν (έχοντας ήδη πληρώσει πολλά, και σε εισιτήρια και σε φόρους!). Οφείλονται στην υποχρηματοδότησή τους από το κράτος (άλλη μία υποχρέωσή του που την «ξεχνάει» επιμελώς, στρέφοντας τις δημόσιες επιχειρήσεις στον τραπεζικό δανεισμό με επαχθείς όρους). «Τζαμπατζήδες», λοιπόν, είναι το κράτος που δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του, οι μεγαλοοφειλέτες που τους χαρίζονται 24 δισ. γιατί το κράτος «αδυνατεί» να τα εισπράξει, οι τράπεζες που καταπίνουν δεκάδες δισ. από τα κρατικά ταμεία την ίδια στιγμή που οδηγούν στην απόγνωση τους δανειολήπτες. (Για να μην πούμε τίποτα για το κυβερνητικό προσωπικό, που δεν πληρώνει ούτε το κινητό του!)
Σε τιμή ευκαιρίας και με συνοπτικές διαδικασίες (fast track) εκποιούνται η δημόσια γη και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές. Βουνά, θάλασσες, ελεύθεροι δημόσιοι χώροι θα βρεθούν σε χέρια μεγαλοεπενδυτών οι οποίοι θα θησαυρίσουν εκμεταλλευόμενοι την περιουσία του λαού. Το «φιλέτο» του Ελληνικού είναι από τα πρώτα που βγήκαν «στο σφυρί». Πολυτελείς κατοικίες, πολυκατα-στήματα – mall, χώροι αναψυχής και συνεδρίων, μαρίνες και καζίνο, ξενοδοχεία και λοιπές εμπορικές χρήσεις προβλέπονται σε αυτήν την τεράστια μπίζνα, που δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες των κατοίκων της μεγαλούπολης και που θα κάνει ακόμα πιο ασφυκτικές τις συνθήκες διαβίωσής μας. Για να χρυσώσουν το χάπι υπόσχονται 35.000 θέσεις εργασίας. Ποιος τους πιστεύει; Αλλά και όσες προκύψουν θα είναι θέσεις απασχόλησης σύγχρονων δούλων, με μισθούς και συνθήκες γαλέρας. Όλα θυσιάζονται για το κεφάλαιο και τα υπερκέρδη του, ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε…
Δίπλα σ’ όλη αυτή την επιχειρούμενη λεηλασία, η «πρόθυμη» ελληνική κυβέρνηση εμπλέκει τη χώρα στα πολεμικά – ιμπεριαλιστικά σχέδια της Δύσης, παραχωρώντας εδάφη και υποδομές προς χρήση στο πλαίσιο της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη, με τις αντίστοιχες βέβαια υπέρογκες δαπάνες. Οι βόμβες της «δημοκρατίας» τους σκοτώνουν αμάχους, στοχεύουν στις λαϊκές εξεγέρσεις της Β. Αφρικής και στην ανάκτηση του ελέγχου στις παλιές αποικίες τους. Οι εξελίξεις αυτές εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους για όλους τους λαούς της Μεσογείου.
…επιλέγουμε το δρόμο
της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης
Όλα τα παραπάνω αποτελούν ορισμένες χαρακτηριστικές εκφάνσεις της όξυνσης και της γενίκευσης της επίθεσης που βιώνουμε στις μέρες μας. Για ολοένα και περισσότερους από εμάς είναι πλέον δεδομένοι οι σκοποί τους και οι μεθοδεύσεις τους. Ωστόσο, άλλο τόσο δεδομένες θα πρέπει να είναι και οι αντιστάσεις που ορθώνουμε απέναντί τους. Όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, ντόπιοι και μετανάστες, οι καταπιεσμένοι και οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε τη μοίρα που μας επιφυλάσσουν και να αποφασίσουμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Είναι ανάγκη στη βάση των κοινών μας προβλημάτων και των κοινών μας αναγκών να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης.
Στο ζήτημα της ένωσης των δυνάμεών μας είναι που ορισμένες φορές εντοπίζεται μια πλάνη. Μια πλάνη που ιδιαίτερα την ημέρα αυτή, ημέρα «εθνικής» εορτής, σπείρεται με ιδιαίτερο ζήλο από τους «από πάνω»: η εθνική ενότητα. Και είναι πλάνη καθώς στην ενότητα αυτή, εκτός του ότι χωράει μόνο ένα μέρος όσων υφίστανται την επίθεση, από την άλλη χωράνε και οι ίδιοι οι φορείς της επίθεσης. Μάλιστα, το πρόταγμα πως όλοι πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να αποσυμφορηθεί η κατάσταση παραμένει για ακόμη μια φορά προσβλητικό προς αυτούς που μια ζωή ζουν στην ανέχεια σπαταλώντας όλο το χρόνο και το σωματικό τους σθένος ώστε να κερδίσουν μια αξιοπρεπή ποιότητα διαβίωσης. Είναι ανάγκη να γίνει αντιληπτό ότι η σωτηρία μας δεν συνδέεται με τη σωτηρία της χώρας όπως την αντιλαμβάνονται οι «από πάνω». Οπότε, η επίκληση της εθνικής ενότητας μπορεί να εκληφθεί μόνο ως ένα «δυνατό χαρτί» του υπάρχοντος οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικού συστήματος για τη διατήρησή του. Ως τέτοιο εργαλείο χρησιμοποιείται, άλλωστε, και η ίδια η παρέλαση: με τα παιδιά να παρελαύνουν μπροστά από τους τοπικούς, κρατικούς και θρησκευτικούς άρχοντες με στρατιωτικό βηματισμό και εμβατήρια, με ομοιόμορφη περιβολή και πειθήνιο ύφος, σε ιεραρχημένη διάταξη και με διαχωρισμό ανάμεσα σε καλούς και κακούς μαθητές.
Απέναντι σε αυτού του είδους την ενότητα αντιπαραθέτουμε την ταξική ενότητα και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους «από κάτω», τη συμπόρευση όλων αυτών στους αγώνες της εποχής μας. Υπό αυτό το πλαίσιο δημιουργούμε στη γειτονιά μας ένα ακόμα ανοιχτό πεδίο αγώνα, την Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης. Ένα έδαφος, όπου (εδώ και δυο μήνες πλέον) συναντιόμαστε σε ισότιμη βάση -χωρίς τυπικές ή άτυπες ιεραρχίες- με όχημα την αυτοοργάνωση (καθώς δεν περιμένουμε τίποτα από τους κάθε είδους ηγέτες, εκλεγμένους και μη, αλλά επιθυμούμε να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις) και την αλληλεγγύη. Προτάσσουμε τη λογική της συλλογικής δράσης, έναντι της αναζήτησης ατομικών λύσεων, της παραίτησης και της μοιρολατρίας, και επιζητούμε τη συμπόρευση με τα διάφορα καταπιεζόμενα και αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Αλληλοενημερωνόμαστε και ανταλλάσσουμε προβληματισμούς για τα μικρά και μεγάλα, τοπικά και υπερτοπικά ζητήματα της ζωής μας και συνδιαμορφώνουμε λόγο και δράση.
25η Μάρτη 2011,
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης
askilioupolis.espivblogs.net – ask_ilioupolis@espiv.net
